Podobnie jak inne urządzenia elektroniczne, także satelity stają się coraz bardziej miniaturowe. Przykładem mogą być CubeSats – małe, standaryzowane satelity w kształcie kwadratu o bokach 10 × 10 × 10 cm. Niewielkie wymiary sprawiają, że jak dotąd nie udało się wyposażyć ich w układ napędowy (choć rozwiązania takie testowane są w ramach projektu ThermaSat). W efekcie mogą one krążyć jedynie po tzw. niskiej orbicie okołoziemskiej, w której występuje śladowa grawitacja powodująca, że obiekty pozbawione napędu natrafiają na opór, który powoduje ich przedwczesne niszczenie, swobodny spadek i wreszcie wejście w atmosferę. Proces ten może trwać od kilku dni do kilku miesięcy. Problem jest tym istotniejszy, że dotyczy ok. 60% satelitów krążących po naszej orbicie.

Aby temu zaradzić, studenci z Uniwersytetu Michigan opracowali specjalnie wyposażony CubeSat składający się z dwóch satelitów – większego, stanowiącego podstawę oraz mniejszego (wielości smartfona) umieszczonego na sztywnym wysięgniku o długości 1 m. Jego zadaniem będzie pomiar ilości energii pobieranej z jonosfery w różnych warunkach. Jednostka została wysłana w kosmos 10 stycznia 2021 r. z portu kosmicznego w Mojave.

Studenci chcą sprawdzić, czy można wykorzystać pole magnetyczne Ziemi do napędzania miniaturowych satelitów pozbawionych własnego silnika odrzutowego. Ich projekt o nazwie MiTEE-1 składa się z dwóch faz: testów wstępnych w celu zebrania danych pomiarowych oraz budowy kompletnego satelity, który zademonstruje działanie napędu w praktyce. Ten drugi ma składać się z dwóch satelitów CubeSat połączonych drutem o długości 10-30 m. Drut ten transferowałby energię z paneli słonecznych w obwodzie zamykanym przez jonosferę i pod wpływem pola magnetycznego przekształcałby ją w ciąg, który umożliwiałby wyniesienie satelity na wysoką orbitę okołoziemską, kompensując opór atmosfery.

Źródło: Uniwersytet Michigan